ကခ်င္ျငိမ္းခ်မ္းေရးနွင့္ပက္သက္ေသာလွဳပ္ရွားမွုေတြျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ျပဳလုပ္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ ဆရာမ နမ္ပူနွင့္လွဳပ္ရွားမွဳအေၾကာင္း ေဆြးေနြးျခင္း
ဆရာမနန္ပူကေတာ့ ကခ်င္ျပည္နယ္တႏိုင္းၿမိဳ႕ဇာတိျဖစ္ၿပီး လက္ရွိ ျမစ္ၾကီးနားၿမိဳ႕ ဒူကေထာင္ရပ္ကြက္မွာ ေနထိုင္ေနပါတယ္။ လက္ရွိမွာေတာ့ တြယ္ဂ်န္ဒါေဖာင္ေဒးရွင္း(Htoi Gender and Development Foundation)ရဲ႕ ဒါရိုက္တာအျဖစ္လုပ္ကိုင္ေနၿပီး တျခားေသာ အမ်ိဳးသမီးေရး၊ ဂ်န္ဒါႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ ယင္းတို႔ႏွင့္ပတ္သတ္ေသာလႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္လ်ွက္ရွိ္ပါတယ္။
ေမး။ ဆရာမအေနနဲ႔ ဘယ္လိုလႈပ္ရွားမႈေတြကို ေဆာင္ရြက္ေနပါသလဲ။
ေျဖ။။ အခုကြ်န္မတို႔လုပ္တာကေတာ့ ကခ်င္ျပည္နယ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ပတ္သတ္တာ. စစ္ပြဲေတြရပ္ဖို႔အေရးေတြ။ ပိတ္မိျပည္သူလြတ္ေျမာက္ေရးနဲ႕ပတ္သတ္တာေတြအတြက္ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ လုပ္ေနပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရးနဲ႕ဆိုင္တာ၊ အမ်ိဳးသမီးေတြအေပၚအၾကမ္းဖက္မႈနဲ႔ဆိုင္တာ ၿပီးေတာ့ ပဋိပကၡေဒသတြင္းက အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ အေရးကိစၥေတြကို ေျပာတာေတြ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ေဆာင္မႈမွာပါဝင္ဖို႕လည္းျဖစ္မယ္။ ပဋိပကၡတြင္းမွာ အမ်ိဳးသမီးအၾကမ္းဖက္ခံရတာေတြကို တရားမ်ွတမႈရေအာင္လုပ္ေဆာင္တဲ့ေနရာေတြမွာလည္းျဖစ္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ပဋိပကၡေၾကာင့္ စစ္ေဘးဒုကၡသည္စခန္းကိုေရာက္သြားတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕အခြင့္အေရးဆံုးရႈံးမႈေတြ၊ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္ခံရမႈအေျခအေနေတြကို တရားမွ်တမႈရေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးတဲ့က႑ေတြမွာလည္း ကြ်န္မတို႔လုပ္ေနပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုလုပ္တဲ့အခါမွာ အျမင္ဖြင့္သင္တန္းေတြလည္း ကြ်န္မတို႕လုပ္ေဆာင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဆြးေႏြးပြဲေတြလည္းကြ်န္မတို႔လုပ္ေဆာင္တယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အဓိကဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ႏိုင္တဲ့သူ ေတြ ၊သက္ဆိုင္ရာအာဏာရရဲတို႔၊ အစိုးရတို႔ ဌာနဆိုင္ရာတို႔နဲ႕ေတြ႕ဆံုၿပီးေတာ့ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာရွိတဲ့အမ်ိဳးသမီးအေရး၊ ျပည္သူလူထုေတြရဲ႕အေရးကိစၥေတြကို တင္ၿပၿပီး သူတို႕ေတြ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မယ့္အရာေတြကို အၾကံျပဳခ်က္ေတြ ယူၿပီးေတာ့ လုပ္ေဆာင္တာေတြကို ကြ်န္မတို႔လုပ္ပါတယ္
ေမး ။ ။ ဒီလိုလွဳပ္ရွားမွဳ ေတြကို ေဆာင္ရြက္တဲ့ေနရာမွာ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီလား အဖြဲ႕လိုက္လား ဘယ္လိုမ်ိဳးေဆာင္ရြက္တာမ်ိဳးလဲ
ေျဖ ။ ။ တြယ္ဂ်န္ဒါအေနနဲ႕လည္း လုပ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးကခ်င္ျပည္နယ္မွာ အမ်ိဳးသမီးအဖြဲ႕ေသးေသးေလးေတြရွိတယ္။ အဲ့ဒီအဖြဲ႕ေတြပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ဖို႔ဆိုၿပီး ကခ်င္အမ်ိဳးသမီးကြန္ရက္(Kachin State Women Network)ကို ကြ်န္မစတင္တည္ေထာင္ခဲ့တယ္။ အခုဆိုရင္ေတာ့ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္လုပ္ေဆာင္လာႏိုင္တဲ့အေျခအေနကိုေရာက္ပီေပါ့။ အခက္အခဲေတြေတာ့ အမ်ားၾကီးလညး္ရွိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကခ်င္ျပည္နယ္အရပ္ဘက္လူ႕အဖြဲ႕အစည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဖိုရမ္အတြက္ ကခ်င္ျပည္နယ္အရပ္ဘက္အဖြဲ႕အစည္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကြန္ရက္ကိုလည္း စတင္တည္ေထာင္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီမွာပဲ အခုေတာ့ ညွိႏႈိင္းေရးတာဝန္မွဴးအျဖစ္တာဝန္ယူ လုပ္ေဆာင္ေနပါတယ္။ ဆက္ၿပီးေတာ့ ဒီကြန္ရက္ေတြက ကခ်င္ျပည္သူေတြအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္ဖို႔ ကြ်န္မအေနနဲ႕ ဆက္ၿပီးေတာ့ လုပ္ေဆာင္ေနတယ္။ ထို႔အျပင္ ကခ်င္ျပည္နယ္ပဲမဟုတ္ပဲနဲ႕ ပဋိပကၡေဒသမွာရွိတဲ့တိုင္းရင္းသူအမ်ိဳးသမီးမ်ားအေရး၊ က်ားမတန္းတူညီမွ်ေရးကို လုပ္ေဆာင္တဲ့ ကြန္ရက္တို႔ မဟာမိတ္အဖြဲ႕ေတြနဲ႕လည္း ပူးေပါင္းၿပီးလုပ္ေဆာင္မႈေတြ၊ မဟာမိတ္အဖြဲ႕ေတြမွာလည္း ပဲ့ကိုင္ေကာ္မတီဝင္တစ္ဦးအေနနဲ႕ ပါဝင္ျခင္းအားျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ေနပါတယ္။ ဒီလုိလုပ္ေဆာင္ရတဲ့ရည္ရြယ္ကေတာ့ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာရွိတဲ့အမ်ိဳးသမီးအေရးကုိ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာရွိတဲ့ကခ်င္ေတြကပဲ လုပ္ေဆာင္တာမဟုတ္ပဲနဲ႔ တစ္ႏုိင္ငံလံုးမွာရွိတဲ့ အရပ္ဘက္အဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီးလုပ္ေဆာင္တဲ့အခါမွာ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ အေရးကိစၥေတြက ပိုၿပီးေတာ့ ေအာင္ျမင္လာမယ္လို႕ ရည္ရြယ္ၿပီးေတာ့ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္တာပါ။ ႏုိင္ငံထဲမွာလည္းမဟုတ္ပဲနဲ႔ အာဆီယံအဆင့္သာမက အျခားႏိုင္ငံေတြနဲ႕လည္း ခ်ိတ္ဆက္ၿပီးေတာ့ လုပ္ေဆာင္ဖို႔ရွိပါတယ္။ အခုဆိုရင္လည္း ပိတ္မိျပည္သူေတြလြတ္ေျမာက္ေရးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာရွိတဲ့ CSOs ေတြ အရပ္ဖက္အဖြဲ႕အစည္း ၅၆၀ ေက်ာ္က သမၼတဆီကို အိတ္ဖြင့္ေပးစာေရးဖို႔ ကြ်န္မအေနနဲ႕ အကူညီေတာင္းလိုက္တဲ့အခါမွာ သူတို႔က ကူညီျခင္းအားျဖင့္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးကပါဝင္ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မတို႔အေရးကို လုပ္ေဆာင္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြ၊ လူငယ္ေတြကလည္း ကခ်င္က ပိတ္မိျပည္သူေတြလြတ္ေျမာက္ေရးမွာ ပါဝင္ၿပီးေတာ့ လႈပ္ရွားေနတယ္ဆိုတာလည္း ကြ်န္မတို႔က ျမင္ေနရပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္က်ားမတန္းတူးေရးမဟာမိတ္အဖြဲ႕(AGIPP) အေနနဲ႔လည္း အိတ္ဖြင့္ေပးစာတစ္ခုေရးသားၿပီးေတာ့ တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကိုလည္းပို႔တယ္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုလည္းပို႔တယ္၊ သမၼတကိုလည္းပို႕တယ္။ ဒီ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ ကို သမၼတတို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔က မဖတ္မိတဲ့တိုင္ေအာင္ ဒီစာကို ျပည္သူေတြက ဖတ္မိၿပီးေတာ့ ဒီလိုပါလားဆိုၿပီး အျမင္ေတြပြင့္လာၿပီး ကြ်န္မတို႔ဘက္ကရပ္တည္ၿပီးပါဝင္ေပးျခင္းေတြရွိေနပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးအေရးဆိုရင္လည္း အမ်ိဳးသမီးေတြကို လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာအၾကမ္းဖက္တာေတြ၊ လူကုန္ကူးခံရတဲ့ကိစၥေတြ၊ သက္ငယ္မုဒိန္းမႈေတြ၊ စစ္ပဲြအတြင္း အမ်ိဳးသမီးေတြကို ေစာ္ကားတဲ့အမႈေတြ၊ ကြ်န္မတို႔ကခ်င္ေတြရဲ႕ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈအရ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ခြဲျခားဆက္ဆံတာေတြ ဖိႏွိပ္တာေတြ ဒီလိုအေရးကိစၥေတြကို တက္ၾကြလွဳပ္ရွားမွဴဆန္ဆန္ လုပ္ေဆာင္ေျဖရွင္းေနပါတယ္။
ေမး ။။ လႈပ္ရွားမႈေတြေဆာင္ရြက္တဲ့ေနရာမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈေတြေရာရခဲ့လား
ေျဖ ။ ။ ကြ်န္မအေနနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကို ေရာက္တယ္လို႔ေတာ့မထင္ဘူး။ အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ တရားမ်ွတလြတ္လပ္မႈက လက္လွမ္းမွီအျပည့္အဝရရွိေရးကိစၥေတြမွာလည္း ရၿပီလို႕ကြ်န္မတိုု႔ေျပာလို႔မရေသးဘူး။ ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ေျပာလို႔မရေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕ဆက္ဖို႔အတြက္က အေတြ႕အၾကံဳေတြရင့္က်က္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိစၥေတြကို ေနရာေဒသတိုင္းမွာ ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့အခါမွာ ကြ်န္မတို႔ကို အားကိုးတစ္ၾကီးနဲ႔ အကူညီေတာင္းတယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မတို႔က ဖုန္းနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း လူကိုယ္တိုင္ေသာ္လည္းေကာင္း အၾကံဥာဏ္ေပးႏုိင္တယ္။ ကြ်န္မတို႔ကိုယ္တိုင္ အရည္အေသြးေတြက ျပည့္မွီလာတယ္ထင္တယ္။ အရင္က ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္းက ျမစ္ၾကီးနားပဲ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဖားကန္႔တို႔၊ ဗန္းေမာ္တို႔၊ တႏိုင္းတို႔စသျဖင့္ ၿမိဳ႕နယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်းးနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္လုပ္ေဆာင္မႈေတြ မ်ားျပားလာတယ္။ကခ်င္ျပည္နယ္ရဲ႕အေရးကိစၥေတြကို ရဲေတြ၊ တရားရံုးေတြက အမ်ိဳးသမီးေတြအေပၚ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္မလုပ္ေဆာင္ေပးဘူးဆိုရင္လည္း ေနျပည္ေတာ္က အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရးလႈပ္ရွားေနတဲ့ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႕ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီးေတာ့ လုပ္ေဆာင္လာႏိုင္တာေတြရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ငန္းလုပ္ေဆာင္မႈေတြမွာ ဘယ္လိုလုပ္ေဆာင္ရမယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ေတြ ပိုမိုရွာေဖြလာႏိုင္တယ္ စိန္ေခၚမႈေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးေတာ့ရွိပါတယ္။
ေမး ။ ။ ဒီလိုလႈပ္ရွားမႈေတြကို ေဆာင္ရြက္တဲ့ေနရာမွာ ျမင္သာထင္သာရွိတဲ့အခက္အခဲေတြကေရာ ဘာေတြျဖစ္မလဲ
ေျဖ ။ ။ အဓိကအားျဖင့္ ကြ်န္မတို႔က သင္တန္းလုပ္မယ္ဆိုရင္ တာဝန္ရွိတဲ့သူေတြက ပိတ္ပင္တာမ်ိဳး။ ဘုရားေက်ာင္းေတြမွာ ဂ်န္ဒါအေၾကာင္းေျပာမယ္ဆိုရင္ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြက လက္မခံဘူး။ဒီေတာ့ ကြ်န္မတို႔ တြယ္ဂ်န္ဒါဆိုတဲ့အဖြဲ႕အစည္းနာမည္ေတြ၊ ကြ်န္မနာမည္ နန္ပူဆိုတာေတြကို ဘုရားေက်ာင္းေတြမွာသြားၿပီးေတာ့ သင္တန္းလုပ္မယ္ဆိုရင္ ဂ်န္ဒါသင္တာနဲ႔ မိသားစုေတြ တကြဲတျပားျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ပံုစံမ်ိဳးေတြ။ တကြဲတျပားျဖစ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးမရွိေပမယ့္ ကြ်န္မတို႔က အမ်ိဳးသမီးေတြကို ကိုယ္ပုိင္အရည္အေသြးတက္ၿပီးေတာ့ ေျပာရဲဆိုရဲလာတယ္။ သူတို႔ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးႏိုင္လာတဲ့အခါမွာေၾကာက္လာျပီး သင္တန္းလာေပးတာကို မလိုလားဘူးဆိုတာေတြေတြ႕ရတယ္။ အဲ့တာက သင္တန္းပိုင္းဆိုင္ရာေတြ။ ေနာက္တစ္ခုက ဥပေဒပိုင္းဆိုင္ရာ တရားရင္ဆိုင္တဲ့အခါမွာ ပိုက္ဆံမရွိဘူး အာဏာမရွိဘူးဆိုတဲ့အမ်ိဳးသမီးက ပိုၿပီးေတာ့ ခံရတယ္။ “သူတို႔ကအဲ့လိုျဖစ္မွာေပါ့ အစထဲက ပလပ္ပလပ္နဲ႔” ဆိုၿပီးကခ်င္လူၾကီးေတြကေျပာတယ္။ ကခ်င္လူၾကီးေတြက ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈအရ ေျဖရွင္းတဲ့ေနရာမွာလည္း အမ်ိဳးသမီးေတြကို ကခ်င္ေတြက ႏြားနဲ႔တင္ေတာင္းရတယ္။ ေမာင္းနဲ႔တင္ေတာင္းရတယ္။ ေမာင္းဆိုတာကထုရတယ္ ဆိုတဲ့သေဘာဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ႏြားေပးထားတဲ့အတြက္ ရိုက္ၿပီးေတာ့ခိုင္းစားရမယ္ဆိုတာေတြ၊ ေမာင္းလိုပဲထုရမယ္ ဒါမ်ိဳးေတြအခုထိေျပာေနတုန္းပဲ။ ဒါေတြက ကြ်န္မတို႔အတြက္စိန္ေခၚမႈအၾကီးၾကီးပဲ။
ေမး ။ ။ ဆရာမအေနနဲ႔ လွဳပ္ရွားမွဳ (movement) ကို ဘယ္လိုနားလည္ပါသလဲ။
ေျဖ ။ ။ လွဳပ္ရွားမွဳ ဆိုတာက မေကာင္းေနတဲ့အေျခအေနတစ္ခု၊ ျပည္သူလူထုကို အက်ိဳးမေပးတဲ့အေျခအေနတစ္ခုမွာ ျပည္သူလူထုက သူတို႔ကရသင့္ရထိုက္တဲ့အခြင့္အေရးကို အမ်ိဳးသမီးေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မသန္စြမ္းသူေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ကေလးသူငယ္ေတြပဲျဖစ္ျဖစ္သူတို႔ရဲ႕လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ရသင့္ရထိုက္တဲ့အခြင့္အေရးရေအာင္လုပ္ႏိုင္ဖို႔ရန္အတြက္နဲ႕ သူေနတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ဒါကိုလက္ခံဖို႔ ဒီဟာကိုေျပာင္းလဲသြားေအာင္ ဒါကိုရေအာင္လုပ္ေဆာင္သြားႏိုင္ဖို႔ လုပ္တဲ့လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီလႈပ္ရွားမႈက ျဖစ္စဥ္တစ္ခုျဖစ္တယ္။ တစ္ခါလုပ္ၿပီးေတာ့ တစ္ခါအံုၾကြၿပီးေတာ့ ေကာက္ရိုးမီးေလာင္ပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ရမွာမဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါလုပ္ၿပီးရင္ အျမဲ ေနာက္ပိူင္းေတြကိုလဲ ဘာျဖစ္ေနျပီလဲ ဘာထပ္လုပ္ရမလဆိုတာကို လုိက္ရမယ္။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ဘယ္လိုဆက္လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ နည္းဗ်ဴဟာေတြဆြဲၿပီးေတာ့မွ ကိုယ့္ရဲ႕စတဲ့အခ်ိန္ကေန မထင္မွတ္ပဲေအာင္ျမင္သြားတဲ့အရာေတြကို သင္ခန္းစာ လုပ္ၿပီးမွတ္ထားၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုဆက္ၿပီးလုပ္ရမယ္ဆိုၿပီးေတာ့သြားတဲ့ဟာကို လွဳပ္ရွားမွဳmovement လို႔ ကြ်န္မအေတြ႔အၾကံဳအရ သေဘာေပါက္ပါတယ္ ။အဲ့လိုမ်ိဳးလုပ္တဲ့အခါမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲမရဘူး။ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ရမယ္ ၊ အားလံုးသေဘာဆႏၵေတြရွိေအာင္ စည္းရံုးလႈံ႕ေဆာ္မႈေတြလုပ္ႏိုင္ရမယ္ ။ အဲ့ဒီအခါမွ ကိုယ့္ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈကအသက္ရွင္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုကို ရနုိင္မွာပါ။
ေမး ။။ အားလံုးပါဝင္ႏိုင္မယ့္အေျပာင္းအလဲတစ္ခုလုပ္ဖို႔အတြက္ ဘယ္လိုတူညီတဲ့ ၾကမ္းျပင္ ကိုရွာေဖြရမယ္ထင္လဲ
ေျဖ ။။ တူညီတဲ့ ပန္းတိုင္ ေတြနဲ႔ တူညီတဲ့ရည္မွန္းခ်က္ေတြရွိရမယ္။ ဂ်န္ဒါတန္းတူေရးလုပ္မယ္ဆိုရင္ ဒါလုပ္တဲ့သူေတြကစုေပါင္းၿပီးေတာ့ မတူညီတဲ့ ဒါနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဘယ္လိုမတူညီတဲ့အခ်က္ေတြရွိလဲဆိုတာ ဗ်ဴဟာတမ်ိဳးစီနဲ႔ ကခ်င္မွာဆိုရင္ကခ်င္ယဥ္ေက်းမႈအရ တမ်ိဳး၊ ဘယ္လိုပံုစံလုပ္ဖို႔သင့္တယ္။ ရခိုင္မွာဆိုလည္းရခိုင္ရဲ႕အခက္အခဲေတြကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ရွိမယ္။ ေျမျပင္ တစ္ခုကေတာ့ ဂ်န္ဒါတန္းတူေရးနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တဲ့ေနရာမွာပါဝင္ေရးဆိုတဲ့ဟာေတြကိုသြားမယ္ဆိုရင္ အားလံုးပါ၀င္နိုင္မယ့္ တူညီတဲ့ၾကမ္းျပင္ ကေတာ့ အဲ့ဒီဟာျဖစ္လိမ့္မယ္။ သြားတဲ့ဗ်ဴဟာ ကေတာ့ ကြဲရင္ကြဲမယ္။ ဒါေပမယ့္အတူပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ၿပီးေတာ့မွ အခ်င္းခ်င္းရဲ႕ အခက္ခဲေတြကိုေျပာျပၿပီးေတာ့မွ ဒါဆိုရင္ဒီလိုလုပ္သင့္တယ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္ေဒသမွာလုပ္ခဲ့တဲ့ ယူခဲတဲ့ သင္ခန္းစာ ေတြကို တျခားျပည္နယ္ကလူေတြကိုလည္း ေ၀မွ်တဲ့ တဲ့အစီအစဥ္ေတြလည္းရွိရင္ေကာင္းမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ဒါကကြ်န္မရိုးရိုးေလးျမင္တာပါ။
